Een van de bekendste en meest gebruikte audiocompressoren is de Urei (of tegenwoordig Universal Audio) 1176. Ik kan me het moment nog herinnerenĀ dat ik voor het eerst een echte 1176 gebruikte en m’n oren niet kon geloven, hoe hard ik ‘m ook liet werken, hij bleef transparant en vooral niet pompend klinken. Inmiddels heeft de 1176 ongeveer een vaste plek ingenomen in veel van mijn recording en mixing chains. Een van mijn volgende DIY projecten zal dan ook een 1176 remake worden.
Als audiotechnicus kun je natuurlijk niet thuis naar muziek gaan luisteren op iPod oortjes of mini speakers, dat staat ten eerste heel lullig en ten tweede ga je jezelf alleen maar zitten ergeren. Zo dus ook bij mij.
Echter heb ik geen ruimte voor grote speakers (zeker niet op m’n bureau) en dan zul je vaak een compromis moeten maken en vooral in het laagweergave moeten inleveren. Toch is er een speakerserie welke met een kleine behuizing aardig goed presteert in de lage tonen, namelijk de Philips MFB serie. Jammergenoeg worden ze niet meer gemaakt (de laatste is rond 1978 ontwikkeld), maar op de bekende handelssite gelukkig nog wel te koop aangeboden.
Zo ben ik dus in het bezit gekomen van een setje Philips MFB 541 speakers en ze zijn simpelweg echt te-gek. Ik zou er niet op kunnen mixen, maar daar heb ik ze dan ook niet voor gekocht. Zodra ik m’n ogen dichtdoe bij het luisteren naar deze speakers heb ik al gauw het idee dat ze 4 maten groter zijn en een meter verder van me af staan. Ontzettend gaaf dus!
Dit geluid is mede te danken aan het Motional FeedBack systeem. Dit systeem controleert de beweging van de conus en corrigeert wanneer nodig de beweging. Een erg inventief systeem (zeker voor de jaren 70) welke jammergenoeg maar een korte tijd is toegepast door Philips, dit omdat het veel duurder was dan verwacht.
Meer informatie over Philips MFB speakers vind je hier.
Het is vanaf vandaag officieel, ik ben vanaf nu gediplomeerd geluidstechnicus. Aan alle docenten van de opleiding Sound & Vision (RijnIJssel College) ontzettend grote dank voor de afgelopen 4 jaren. Nu word het tijd voor mij en m’n mede afgestudeerde studenten om dit diploma ook daadwerkelijk waarde te gaan geven.
En voor de rest van de wereld: hou je vast, ik kom er aan! š
Laatst een ontzettend intressante discussie gehad over postings over ons werk. Veel mensen (waaronder ikzelf) posten voornamelijk van alle grote en bekende klussen foto’s e.d op hun facebook, twitter en blog. Zeker het werken met BNers of andere beroemde mensen staat gewoon leuk op je portfolio. Echter plaats en zie ik net zo graag posts van de “kleinere” klussen. Wat ik namelijk merk is het volgende:
Zodra er gepost word over een “grote” klus zie je 2 verschillende soorten reacties, de ene soort is heel positief, vaak van vrienden en familie welke het echt te-gek vinden. De andere is een stuk minder positief, vaak van collega technici welke jalouzie uitstraalt, of welke op een verkapte manier zegt dat je arrogant bent.
Zelf vind ik dat een beetje overdreven en vrijwel iedereen weet waarom. De “grote” klussen, met veel professionele mensen en artiesten vind ik vaak een stuk makkelijker dan de “kleine” klussen waarin ik vaak met amateurs werk en regelmatig tegen uitdagingen aanloop. Tijdens een “kleine” klus moet ik ook veel harder werken om aan m’n eigenĀ kwaliteitstandaarden te kunnen voldoen. Dus in principe ben ik veel trotser op de “kleine” klussen, maargoed, ik zou gek zijn als ik de “grote” klussen niet zou posten, of wel?
Zoals beloofd nog een kort stukje van de opname van We Will Rock You op het Candea College.
