Een paar weken geleden heb ik de hand weten te leggen op het frame van een vintage Neumann N20 console. Op het moment ligt deze console behoorlijk in puin, veel bekabeling is doorgeknipt en connectoren zijn weggehaald. Ook zijn modules als EQ’s, faders en VU meters los verkocht door de vorige eigenaar. Mijn doel is om deze console weer volledig in ere te herstellen en te gaan gebruiken in m’n nieuwe studio.
Een paar maanden geleden werd ‘ie door Apple geïntroduceerd. “Can’t innovate anymore, MY ASS” zei Phil Schiller er bij. En hij had gelijk, innoverend is deze machine zeker!
Een aantal nieuwe features, waaronder 6 Thunderbolt 2 poorten, 3x 4K support, gigantisch snelle processors, super DDR3 geheugen en PCI Express SSD opslag maken deze machine een eersteklas beest om op te werken. Het “thermal core” ontwerp zorgt er voor dat er nog maar 1 fan gebruikt word, welke idle nog maar 12dBA genereert. Dit zou de machine ideaal moeten maken voor studio gebruik. De huidige Mac Pro genereert met z’n 5 fans nog aardig wat achtergrond ruis.
Thunderbolt 2, niet professioneel genoeg.
Een gewaagde uitspraak voor een prachtig protocol als Thunderbolt 2, de specificaties liegen er namelijk niet om! Echter zie ik mezelf deze verbinding nog niet zo snel op professioneel gebied gebruiken, om de volgende reden. De connectoren zijn niet voorzien van een lock, iets wat naar mijn mening een grote fout is bij het ontwikkelen van dit protocol en waarbij misschien teveel aan de consumenten markt is gedacht. Vrijwel alle connectoren (op jack na) in professionele situaties zijn voorzien van een lock, om de simpele reden dat de kabel dan op z’n plaats blijft zitten. De nieuwe mac pro word geadverteerd als een machine die je makkelijk op pakt om even de connecties te veranderen, als vervolgens de helft van je connectoren er uit valt, dan word ik daar niet vrolijk van.
On the road
Volgende kritiekpuntje, ik neem onze Pro Tools set regelmatig mee om op locatie opnames te gaan maken. Dit is ontzettend makkelijk en snel, beeldscherm, toetsenbord en muis er bij, digilink kabel aansluiten en klaar om te gaan! Helaas zul je bij de nieuwe Mac Pro een shitload aan externe harde schijven moeten meenemen. Elke schijf met z’n eigen Thunderbolt en voeding aansluiting. Dit is natuurlijk vragen om problemen en ontzettend jammer.
Daarom is voor mij de vraag of de Mac Pro nog wel echt een machine is voor professionals, de rekenkracht hoeven we niet aan te twijfelen, echter het gebruiksgemak van deze machine laat wat te wensen over. Hierdoor denk ik dat Apple zich met de Mac Pro (net als met de Macbook Pro) zich meer op de consumentenmarkt is gaan richten, iets wat ik, als power user ontzettend betreur.
Op de valreep van 2013 heb ik een setje ANT W696b EQ’s gekocht. Het eerste setje voor in m’n eigen Danner rack. Het tweede setje (Neumann W492) is inmiddels ook aangekomen, maar hierover binnenkort meer.
Het Danner Systeem
Je kunt het Danner systeem eigenlijk als een soort API lunchbox systeem (bij iedereen denk ik wel bekend?) zien. Rond de jaren 70 is dit systeem uitgevonden voor het ophangen van diverse modules (EQ’s, Compressoren, Faders e.d). Het ophang systeem bestaat uit 2 maten, A1 en B1, waarbij A1 het volledige formaat is en B1 half-size, welke met een speciaal ophangbeugeltje in een A1 vak past.
Het nadeel van danner in vergelijking met het API systeem is dat de pinout van modules onderling verschillen, en dat zelfs de connectoren onderling verschillen. Dit betekend dat je van-te-voren moet bedenken op welke plek je iets gaat neerhangen. Gelukkig is de voeding van elke module wel hetzelfde (24 Volt).
ANT W696b
Maargoed, terug naar de modules. ANT W696b, ontzettend krachtige EQ’s welke bijna overal voor in te zetten zijn. Ontzettend stevig laag en prachtig (luchtig) hoog. Bediening gebeurd met getrapte knoppen (waar je echt kramp in je vingers van krijgt, Deutsche Gründlichkeit), en hierdoor makkelijk te recallen. Ook is deze EQ uitgerust met laag en hoog af filters, ook dit is op z’n Duits aangepakt. Ik vind ze zo mooi en bruikbaar, dat zodra er nog een setje beschikbaar komt, ik ze sowieso ga kopen.
Bij studiowerk komt vaak een hoop data kijken, data welke van de ene naar de andere mac moet worden overgezet of data welke moet worden meegenomen naar huis of andere (mastering) studio’s. Dit vereist klaarblijkelijk een goede USB-Stick, aangezien mijn plastic stickje het na een jaar al begaf (zowel de behuizing, als de solderingen van de aansluiting op de printplaat). Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik van degelijke spullen hou en daarom heb ik mezelf een 32GB Corsair Survivor aangeschaft. De naam zegt het al, Survivor, gemaakt dus om te overleven. Dit is ook te zien aan het feit dat je de stick na gebruik in een stevige waterdichte aluminium behuizing stopt. We zullen eens zien hoe lang deze usb stick het bij mij volhoud!
Afgelopen week ben ik bezig geweest met het upgraden van de Crookwood Igloo patchbay van EMastering. De upgrade was voornamelijk nodig voor de nieuwe gear, waar geen ruimte meer voor was op de oude patchbay. Onder het lees meer kopje vind je diverse foto’s van de upgrade!
U hoort Jurgen Rijkers, opgenomen met 1 Neumann U47 en een originele EMT 140 buizen galmplaat!
Het kloppend hart van een studio word tegenwoordig gevormd door de DAW. Mijn favoriete DAW is sinds een jaar of 3 Pro Tools. Na een hele tijd met Apple’s Logic te hebben gewerkt heb ik toch de overstap gemaakt naar Pro Tools. Om eerlijk te zijn was dit een grote verademing. De komende tijd zal ik regelmatig een post doen met daarin tips&tricks voor Pro Tools. Lees verder
Op het moment dat ik dit schrijf luister ik naar het album sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles, welke mij op het idee bracht om dit artikel te schrijven over de Neumann U47 en U48 welke mede door deze band bekend zijn geworden.
De ontwikkeling van de U47 is begonnen rond 1947 (waar ook de naam vandaan komt) in een samenwerkingsverband tussen Telefunken en Neumann. De daadwerkelijke productie begon in 1949, met een verkoopprijs van ongeveer $400,- (met inflatie gelijk met ongeveer $4000,- vandaag de dag….). Echter ben je voor 1 exemplaar vandaag de dag al gauw €13.000,- kwijt
Een van de bekendste en meest gebruikte audiocompressoren is de Urei (of tegenwoordig Universal Audio) 1176. Ik kan me het moment nog herinneren dat ik voor het eerst een echte 1176 gebruikte en m’n oren niet kon geloven, hoe hard ik ‘m ook liet werken, hij bleef transparant en vooral niet pompend klinken. Inmiddels heeft de 1176 ongeveer een vaste plek ingenomen in veel van mijn recording en mixing chains. Een van mijn volgende DIY projecten zal dan ook een 1176 remake worden.
Als audiotechnicus kun je natuurlijk niet thuis naar muziek gaan luisteren op iPod oortjes of mini speakers, dat staat ten eerste heel lullig en ten tweede ga je jezelf alleen maar zitten ergeren. Zo dus ook bij mij.
Echter heb ik geen ruimte voor grote speakers (zeker niet op m’n bureau) en dan zul je vaak een compromis moeten maken en vooral in het laagweergave moeten inleveren. Toch is er een speakerserie welke met een kleine behuizing aardig goed presteert in de lage tonen, namelijk de Philips MFB serie. Jammergenoeg worden ze niet meer gemaakt (de laatste is rond 1978 ontwikkeld), maar op de bekende handelssite gelukkig nog wel te koop aangeboden.
Zo ben ik dus in het bezit gekomen van een setje Philips MFB 541 speakers en ze zijn simpelweg echt te-gek. Ik zou er niet op kunnen mixen, maar daar heb ik ze dan ook niet voor gekocht. Zodra ik m’n ogen dichtdoe bij het luisteren naar deze speakers heb ik al gauw het idee dat ze 4 maten groter zijn en een meter verder van me af staan. Ontzettend gaaf dus!
Dit geluid is mede te danken aan het Motional FeedBack systeem. Dit systeem controleert de beweging van de conus en corrigeert wanneer nodig de beweging. Een erg inventief systeem (zeker voor de jaren 70) welke jammergenoeg maar een korte tijd is toegepast door Philips, dit omdat het veel duurder was dan verwacht.
Meer informatie over Philips MFB speakers vind je hier.